Mijn relatie met Mark is een complexe. Je zou kunnen zeggen dat het een medaille is met twee zijden: langs de ene kant een volledige match met veel geluksmomenten, humor, begrip, goede gesprekken, hilariteit, creativiteit en vriendelijkheid, mildheid en een groot relativeringsvermogen. Er wordt gewandeld, spelletjes gespeeld, creatief gebrainstormd over de toekomst, business ideeën, de wereld en onszelf. Langs de andere kant is er, door trauma, kindpijn en zaken die de maatschappij gelabelt heeft als autisme en borderline, strijd en discussie. Dan is er geen begrip, mildheid, geduld en verbinding. Op zo’n momenten loopt de spanning hoog op en kunnen behoeften niet meer geformuleerd worden, en als dat al wel lukt, is er vaak geen ruimte om gehoord te worden. Het is een bijzondere kant van onze relatie. Eén waarmee ik op een gegeven moment mee geconfronteerd werd… borderline, ik had de naam wel al eens gehoord en behalve dat ik notie had dat het om een mentale stoornis ging, wist ik er eigenlijk niks van.
En op een gegeven moment dringt het tot je door dat je met iemand samenleeft die met de symptomen leeft. (Ik schrijf er een aparte blog over) Nou, ik liep er niet van weg, hoe confronterend ook. We gingen het aan samen, maar makkelijk was het niet. We vertrokken op wereldreis en namen heel de psychologische ‘battaklan’ mee in onze backpack. Utopisch hadden we gedacht dat het anders zou zijn eens op reis. Maar de waarheid was anders. Op verschillende momenten op m reis zijn we in situaties terechtgekomen waarin we mekaar niet begrepen en niet tot elkaar konden komen in woorden en daden, wat resulteerde in een tijd apart na felle woorden, ruzie en strijd.
Eén van die periodes was toen Nieuw-Zeeland net in lockdown was gegaan. De emoties liepen hoog op en we zaten gewoon te dicht op elkaar. Ik boekte een andere verblijfsplek om een tijd fysiek uit elkaar te kunnen zijn. De ervaring leert dat deze tijd en het geduld nodig is om elkaar weer te vinden. Maar zelfs als dat gebeurt, is het fragiel, ben ik op mijn hoede en loop ik vaak op eieren, ook al wil ik dat niet. Als er dan terug positief contact is, kan de situatie dan ook in één keer vliegensvlug omkeren. En is het alsof een tsunami door de relatie komt. Alsof een klein vuurtje van emotie of discussie ongecontroleerd ongecontroleerd de hele set in lichterlaaie zet.
Dit zijn mijn notities in navolging van zo’n moment, in de aanloop van Pasen:
11/4/2020
Ik voel me triest en machteloos.
Somber ondanks deze zonnige herfstdag die Stille Zaterdag is.
Weer een fiasco ‘rijker’ gisteren na een nieuwe poging van contact. Alle goede intenties zomaar weggevaagd… Voor we het wisten, zaten we wederom in een escalatie van woorden, onbegrip. Elke poging van liefdevol naar elkaar toe bewegen vernietigd. Oh wat wou ik zo graag niet in die ‘zoek de boef’-achtige duivelse strijd zitten… Maar aanvoelen hoe empathie werkt, begrepen voelen, mekaar vinden in positivisme, in vergiffenis. Dit in plaats van de boosheid aan te houden als weerstand voor de pijn naar erkenning, begrip en graag gezien worden.
Maar Mark is er ongetwijfeld nog slechter aan toe… Ik wou dat het anders kon…
Valt er iets te vieren in het aanschijn van Pasen?
Geloof dat dit een vacuüm is tussen de oude wereld en een nieuwe wereld die aantrekkelijk is maar waarin je de weg (nog) niet kent, waar je de gevaren van ziet maar tegelijk ook veel nieuwe dingen. Tegelijk terugkijkend naar de oude wereld, zo bekend, zo veilig en toch ook wel met mooie dingen. Draai ik in dit vacuüm door naar de nieuwe wereld of terug naar de oude wereld… Dat laatste is geen optie! Keuzes gemaakt met een reden. Geen weg terug. Maar vooruitgaan betekent niet persé rechtdoor, mogelijk is de weg iets anders… Echter staan blijven in het vacuüm heeft geen zin… Een aantal stappen dienen gezet, het universum zal het aangeven, net als de boodschap van Pasen, een verrijzenis, een hoop!
Corona als een geschenk zien? Een stilstaan voor verandering?
Seeing the collateral beauty…