“Imagine there was no stigma to mental illness” (Dr. Jeffrey Lieberman)
Ik zag op YouTube een ted-talk die ik graag met jullie wil delen. Het onderwerp betreft het stigma dat er nog steeds rond mentale gezondheid heerst. Mentale gezondheid is zó belangrijk! En wordt vaak onderschat. Door iedereen, ook door mezelf. Erover praten is vaak ook iets wat niet zomaar eventjes ‘tussen de soep en de patatten’ wordt gedaan. Het was best een emotionele video voor me. Tegelijkertijd ook een van hoop, liefde en opluchting aan het einde. Tranen en glimlachen, het hoort samen in dit leven. Blijkbaar. Gelukkig.
Misschien heb ik ook te vaak gezegd niet op de uitnodiging van een feestje in te gaan omdat ‘ik al iets in mijn agenda had’, terwijl ik op dat moment me mogelijk helemaal niet comfortabel voelde met sociaal contact of dat ik de gedachten die zo’n aangelegenheid dan allemaal teweeg brengen gewoon teveel zijn…
Ik weet zeker dat ik te vaak een masker op had, want ja, wie wil er nu over depressieve gevoelens praten, of naar miserie luisteren. Je écht kwetsbaar durven opstellen is vaak toch nog een drempel, zeker ook in maatschappelijke contexten.
En zo sla je je door periodes in het verleden heen die zwaar zijn. In het verleden: het gevecht met gewicht (het masker: ik ben goed zoals ik ben, het gaat om het innerlijke), met onzekerheid (het masker: focus op de successen, de dingen die ik goed kan, en maar vrijwilligerswerk doen en maar sporten en winnen, toch eerst maar alles perfect willen hebben alvorens iets nieuws te willen beginnen), het feit toen zo lang single te zijn en wel iemand missen om te delen (het masker: liever alleen en gelukkig dan samen met iemand en niet happy).
En dan ontmoet je iemand en vertrek je op wereldreis. Een perfect plaatje, zo denk je. Maar zoals eerder gepost: de waarheid is meer dan dat. Vertellen dat je er bewust voor kiest, zelf ook nog altijd met je eigen issues worstelend, om een relatie te delen met iemand die o.a. kampt met borderline, waarbij elke dag een opgave is, is wel een dingetje. Ik doe het toch, druppelsgewijs. Dat is ook wat Walking is The Best Medicine wil doen. Laten zien dat het leven voor sommigen best een hele opgave is.
Omdat het voor meer bewustzijn kan zorgen, empathie, begrip. Omdat het goed is dat het taboe doorbroken wordt. Omdat mensen dan misschien begrijpen waarom ik deed/doe wat ik deed/doe bijvoorbeeld.
Deze video is een van de druppels.
Met hoop.
Met mildheid.
Met liefde.
Graag gedeeld