Ik luister naar muziek. Alleen bij Nederlandstalige liedjes kan ik blijkbaar de tekst volledig tot me laten doordringen en versta ik de poëzie in een nummer. Dat heb ik bij Engelstalige muziek veel minder, dan is het het ritme of vibe die me in een liedje aanspreekt of ik het een goed nummer vind of niet. Geen schlagers, nee, (behalve dan misschien Bart Kaëll met ‘zeg hallo’ ;p), maar kleinkunst.
En dan gebeurt het dat een zin me verder doet nadenken, plots, zomaar ineens, en dan laat ik de gedachten de vrije loop. De moeite waard en soms ook wel grappig… En uiteindelijk altijd nuttig. Cfr mijn hersenspinsels genoteerd in mijn journal.
‘Je moet een man zijn, je moet een man zijn, je moet een man zijn om te weten hoe het voelt’ (Yevgueni)
Soms voel ik me de man in de relatie. Gebrek aan romantiek is geen uitzonderlijkheid, praktische oplossingen gaan voor mij altijd voor dan empathie, een directheid op seksueel vlak die aan de dag wordt gelegd (wie wil er nu urenlang knuffelen, te traag…), de non-ijdelheid die me het okselhaar vergeeft, platte humor, de liefde die door de maag gaat als ik me een heerlijke maaltijd doe smaken,…
En zo vaak voel ik me even goed de vrouw. Gefocust en aandacht hebbend voor details, de kleine dingen (ja, dt-fouten inbegrepen, ja, het imperfectionistische deel dat kan verbeterd worden van een initiatief eruit halend), vrouwelijker voortbewegend in een pas gekochte jurk, kleur appreciërend, alle zintuigen gebruikend, zorgend (en bezorgd) als een moeder, dat lijntje eyeliner niet vergetende elke dag, toch even teleurgesteld zijn voor die gebroken vingernagel, i love drama, mijn favoriete romantische films The notebook of About Time aanprijzend,…
Wie ben ik in mijn relatie? In de relatie met mezelf?
Ik had contact met iemand met betrekking tot de website-setup van mijn professionele website in wording. Het doet je nadenken: wat wil ik op mijn website, mijn profiel, welke facetten uitgelicht (niet weggestoken),…
Wat als ik mijn kop boven het zand uitsteek, wat wil ik dan dat mensen te zien krijgen?
www.cindyvansteelandt.be
www.sienrise.be
Een visitekaartje of meer dan dat?
Een persoonlijke inkijk in mijn zielenroerselen of braaf voldoen aan de verwachtingen?
Kwetsbaar of gereserveerd?
Stoefend of bescheiden?
Het zijn zo van die vragen, weet je wel…
SIEN-RI-SE
Ik weet nog het moment dat die naam is ontstaan.
Toen ik in 2018 op 14 augustus, uiteindelijk (!) na veel twijfelen, uitstellen en nadenken, een account aanmaakte op De Wandeldate, kwam ik met deze samenstelling van het fonetisch geschreven eerste deel van mijn voornaam en de combinatie van de eerste letters van het Latijnse ‘rire’ voor lachen en ‘senses’ voor gevoel. Sienrise klonk meteen goed. 😀
Pas toen ik in 2019, vorig jaar nog maar, levensloopbaanbegeleiding deed bij Ilse van Kantelpunt (dank Aard voor deze aanbeveling), linkte ik Sienrise ook aan de uitwerking en naam van mijn ideeën voor een carrièrewending. Hoe die toekomstige carrière eruitziet zit voorlopig nog schoorvoetend in mijn hoofd en beperkt zich tot veel ideeën. De zoektocht naar de bron van zelfvertrouwen is nog bezig om hiervan een concrete realisatie te maken… Maar ik ben hoopvol 😉
Later is het ook de naam geworden van mijn Instagram-account waar ik met enige regelmaat foto’s post van ‘the little things’, dingen die me blij maken, kleine dingen die in een wereld, soms vol van pijn en ellende, toch altijd een (glim)lach op je gezicht kunnen toveren. Tevreden zijn met weinig is zo een rijkdom! ‘You’re never dressed without a smile’ is in deze tijd een uitdaging, het lijkt wel of de kleerkast beroofd is. Mensen weten niet meer wat ze moeten aantrekken of lopen er figuurlijk gesproken armzalig bij, inclusief ik soms. Niet wetende hoe te bewegen, hoe mijn vriendelijkheid en optimisme tentoon te spreiden… Het is een uitdaging, that’s for sure…