Contradictie… een woord dat je niet zoveel hoort…
Awel, ik heb er eentje…
Langs de ene kant vraag ik me af waarom we (familie en vrienden) zo weinig gevoelens tegen elkaar uitspreken? Positieve gevoelens uitspreken nog tot daaraan toe, maar als het om wat wij als negatieve gevoelens benoemen zoals jaloezie, frustratie, boosheid, wrevel, kleine ambetantigheidjes gaat, dan blijkt dat uiten van persoon tot persoon heel wat moeilijker…
Als ik bijvoorbeeld terugdenk aan de laatste maanden vóór ons vertrek op wereldreis en het contact met bepaalde familieleden (lees: er was nauwelijks communicatie) dan moet ik constateren dat dat heel moeilijk liep, geforceerd eigenlijk ook, ook al bedoelden we dit met z’n allen waarschijnlijk niet zo, maar op één of andere manier merkte ik dat hetgeen werkelijk gezegd wou worden niet over de lippen kwam… Wat er wel gebeurde (feit) is dat ik dan ‘via via’ andere mensen wél die onuitgesproken zaken te horen kreeg… Waarom? Geen idee. Vanuit mijn gevoel kan ik alleen maar zeggen dat het me teleurgesteld heeft… Hoe dan ook…
In die situatie, vanuit mijn positie, heb ik dat altijd raar gevonden. En “waarom zou je niet connecten en communiceren?” (Quote van Mark) Als het lukt verbindend te spreken van persoon tot persoon is dat toch belangrijker én efficiënter, je blijft niet met de onrust, onwetendheid en de gedachtes zitten…
Maar dan is er ook de andere kant… en hier komt de contradictie… Ik sta er soms van versteld dat Mark zoveel uitspreekt… ál zijn gevoelens gaan over de spreekwoordelijke toonbank en ik betrap er mezelf dan vaak op dat ik denk ‘hé, nu kan je toch wel even slikken, nu kan er toch even een filter op, moét dat nu echt zó gezegd worden’ of ‘het is toch niet zó erg’ of ‘…’ enzovoort… Blijkbaar kan ik het dan zelf veel moeilijker hebben (omdat het meestal over mij gaat?) en snap ik onmiddellijk heel wat beter dat mensen liever confrontatie uit de weg gaan, een laagje erover leggen of met een masker liever een positieve situatie verkrijgen dan een discussie…
Maar wat leren we eruit als we altijd discussie of het verbindend uiten van negatieve dingen uit de weg gaan? Mogelijk niets… behalve de sublieme techniek van het coveren (cfr. Sociale media en het altijd posten van positieve en stralende dingen alsof niets ooit imperfect kan zijn…)
Ik heb gemerkt dat als ik dergelijke dingen van zelfreflectie over mezelf (of die Mark mij bezorgt) via Polarsteps deel, ik van het thuisfront vaak in een privébericht dingen terugkrijg als ‘twijfel niet aan jezelf’, ‘je bent sterk’, ‘laat jezelf niet naar beneden halen, je bent goed genoeg’… en ja, ik begrijp dat dat met de beste intenties wordt gezegd, en dat het bedoeld is als een motiverend bericht, maar ik heb toch deze bedenking in de kantlijn: ik weet dat ik sterk ben, goed genoeg en dat ik niet aan mezelf twijfel, máár als je nooit jezelf mag afvragen of je in bepaalde situaties goed hebt gehandeld, of je nooit wat je gedaan hebt in vraag mag stellen, als je jezelf niet kwetsbaar kan of mag opstellen, dan ga je toch niet vooruit? En dan kan je toch überhaupt niets leren?
… dus…
Concludeer ik dat als ik nog gedachten heb of in moeilijke situaties terugkom, als ik nog weerstand vertoon of mezelf blijf verdedigen voor acties, ik dan blijkbaar nog steeds dingen te leren heb. Dus blijf ik me afvragen: wat wil de situatie, spiegel (Mark of iemand anders) me leren?
…dus…
Verzoek aan het thuisfront: ga er niet van uit dat je weet hoe de vork in de steel zit, ik merk dat als ik die motiverende berichten krijg (feit), ik me tegelijk geliefd én genegeerd voel (gevoel), dat gaat in tegen mijn wens om me te uiten (erkenning en me kwetsbaar opstellen = mijn behoefte). Ik vraag me af hoe het voor hen is om dit te lezen/horen (verzoek) en om iets genuanceerder te kijken of tussen de lijnen te lezen.
Ik weet dat ik goed genoeg ben en niet aan mezelf moet twijfelen, zelfs Mark zegt me dat quasi dagelijks of bevestigt dat als ik daar soms andere gedachten daarover heb. Maar hij blijft ook die andere dingen uiten met zijn beste intenties, en dát is ook partnership.
Kijk maar eens naar de Pixarfilm Inside Out, daarin merkt Joy ook dat het niet altijd happyness kan zijn, en dat het erkennen van verdriet ook opluchting kan geven zoals Sadness doet.
– Vragen stellen… dat heb ik geleerd dat ik dat meer moet doen.
– Niet invullen voor de ander, zeg ‘oh’, en herhaal hetgeen je gesprekspartner net zei zodat je hem/haar kan laten verder vertellen en dan wordt het mss vanzelf duidelijk(er)
– Niet oordelen, maar zeggen ‘dat is interessant, vertel daar eens iets meer over’
– …
Hopelijk kunnen deze hersenspinsels inspirerend zijn?!