-45kg… als ik kijk naar de foto’s ‘voor’ en ‘na’ lijkt het bijna onwerkelijk. Wat fysiek een mathematische rekensom is van de op de weegschaal verschenen naaldaanduidingen, is in mijn hoofd vaak nog een heel proces. Een proces dat bijna te vergelijken is met een rouwproces. Ontkenning, boosheid, onderhandelen, depressie en aanvaarding. De 5 stappen van een rouwproces, al dan niet heen en weer hoppend tussen de verschillende fasen, niet noodzakelijk in die volgorde of erdoor spartelend in meerdere ‘loops’.
Wat in mijn verleden altijd al een strijd is geweest, werd op een gegeven moment een permanent deel van die vicieuze cirkel. Mijn gewicht… Dan weer boos, dan weer aanvaarden, dan onderhandelen, om daarna te ontkennen of depressief te zijn omdat afvallen niet lukt, om dan weer boos te zijn, enzovoort…
In mijn (enige) vorige relatie, waar ik duidelijk geen grenzen kon stellen, bereikte het getal op de weegschaal een tophoogte… Vanaf de 113kg ben ik niet meer op die balans gaan staan (…ontkenning…), dus mogelijk was mijn gewicht op zijn hoogtepunt wel meer.
Toen de relatie eindigde, achteraf bekeken een geluk omdat ik een nieuwe weg kon inslaan. Eén die me naar een gewicht schommelend rond de 95kg bracht. Een single bestaan en kilo’s lichter, maar het bracht me gewoonweg wederom in dezelfde cirkels. Mensen zeiden dat ik er goed uitzag, maar ze bedoelde: ‘het is beter dan ervoor’. Echter, een groen BMI leverde het me niet op. Ook het motto ‘beter gelukkig alleen dan ongelukkig met twee’ bracht ik meermaals ten berde, deel van een tweede rouwfase. En hupla: wederom boosheid, aanvaarding, depressie, onderhandelen, ontkennen, boosheid, etcetera…
Pas toen ik begin 2019 écht de knop omdraaide en mijn eigen verantwoordelijkheid nam, slaagde ik erin het gezonde gewicht van 72kg te bereiken. Met een nieuwe levensstijl van gezond eten én bewegen (wandelen), de motivatie van mijn partner Mark en het weglaten van alle daarvoor gevestigde excuses (erfelijkheid, slachtoffer van de opvoeding, emoties doen me eten, je moet toch leven, enzovoort)
-45kg… ondertussen is het in mijn hoofd wel wat rustiger.
Vele mensen die ik nieuw ontmoet, kennen mijn historiek niet, zien we ze zien. Geen excuses dus om me te verschuilen onder een gedrag dat zich in het verleden bevindt. Het is niet zoeken naar zelfvertrouwen, het is gewoon ‘zijn’, een persoon met zelfvertrouwen. En ook al spoken er nog wel eens gedachten door mijn hoofd en heb ik nog wel eens belemmerend gedrag, ik ben me ervan bewust, laat het los en en ga ‘gewoon’ verder.
Op Facebook verwoordde ik het op 7/7/2019 als volgt:
“Velen zal het zijn opgevallen dat ik een ‘aantal’ kilo ben afgevallen. Ten opzichte van 2019, waar het laatste toen geregistreerde gewicht 113kg was (aan de foto’s te zien zelfs nog meer), mag ik me nu met 72kg een gezond BMI aanmeten. Ik zie het verschil en voel het fysiek ook wel, maar mentaal ben ik eigenlijk nog altijd hetzelfde meisje. Toen ik me bijvoorbeeld vorige week aan een bucketlist-item waagde me uit te leven op een springkasteel en opmerkend vroeg of het wel al goed opgeblazen was omdat ik er precies nog inzakte, zei iemand laconiek langs zijn neus weg: ‘kan ook dat ge te zwaar zijt’… Ok, die iemand was een totaal vreemde en ook al weet je van waar je komt en dat je niet té zwaar bent, mentaal ben je daar (nog steeds) niet op voorbereid… Ik vraag alleen: wees wat mild voor je medemens en oordeel niet of niet te snel, je weet niet welk pad hij of zij gelopen (of gewandeld) heeft. Dus ik ben niet beter nu ik lichter ben, ik voel en ben wel gezonder. En met het zelfvertrouwen zal het op termijn ook wel goed komen ;). Maar voor nu hoop ik gewoon dat ik anderen kan inspireren met mijn verhaal. Weet dat je ook gewoon ok bent! Iedereen is goed genoeg zoals ie is.”
Enkele dagen later liet ik op Facebook op 9/7/2019 een vervolg verschijnen:
“Graag wil ik nav de reacties op mijn recente post nog even aanstippen dat het niet mijn bedoeling was te azen op felicitaties, bewonderenswaardige reacties of complimenten, al zijn die uiteraard heel fijn om te krijgen 😉 daardoor voelde ik mezelf ook in eerste instantie vereerd en blij met de positieve commentaren en ging mijn ego die ook allemaal liken… Echter… en wie (tussen de lijnen) kon lezen, heeft dat verstaan, was mijn bedoeling vooral de aandacht te vragen om in de wereld buiten sociale media meer verbinding te zoeken… tijd en aandacht te nemen voor elkaar. Tegen de perfectioniserende maatschappij in mekaar wat meer te vertellen over hoe kwetsbaar we zijn en ons voelen… dan zou het allemaal wat menselijker zijn. Ik denk dat je kwetsbaar opstellen juist een teken is van durven vertrouwen. Dit is wie ik vanbinnen al jaren ben. Een mens :). Verder is er geen goed of fout. Enkel liefde, mildheid en dankbaarheid. Merci voor de fijne reacties. Ik hoop dat we als we elkaar tegen het lijf lopen een fijne verbindende babbel kunnen hebben. -X-“
In de marge: Ik ben mijn partner Mark, die me leerde kennen alvorens ik ook de laatste 20-25kg kwijtraakte, ook ontzettend dankbaar. Zijn persoon heeft het talent voorbij het uiterlijke plaatje te kijken en te zien wie ik was, al gaf hij toe dat hij niet op de 113kg-versie van mezelf zou zijn gevallen, dus blijkbaar zijn er wel grenzen… ;). Desalniettemin gelooft hij in mij, zet hij mij meer dan dikwijls op een voetstuk, ook al ben ik er met momenten nog altijd niet van overtuigd dat het voetstuk de plaats is waar ik hoor te staan. Zowiezo haalt hij het beste (en soms ook het slechtste) in mij naar boven.