Stel: je wandelt een heel stuk, zwoegt, beklimt steile hellingen, al dan niet in de felle zon, en komt dan uiteindelijk uit op een plaats waarvan je in je hoofd bedacht had hoe geweldig die is, maar bij aankomst is het eigenlijk gewoon een simpel stuk strand, gewoon een uitzichtpunt, gewoon een picknickbank, gewoon… je voelt teleurstelling…
Tegelijkertijd: Hoe geweldig is het niet dat je dagdagelijks kan genieten van het gewone, van het zijn, je hoeft daar niet voor in Nieuw-Zeeland te zijn… je hoeft daar niet voor op reis te zijn anyway. Een scene uit de geweldige film ‘peaceful warrior’ komt naar boven… “there’s something special about this rock…don’t tell me it is the rock, the flower… it better not be”
Wat er al eens gebeurt tussen het moment dat ik het idee heb én enthousiast ben over het idee omdat ik denk dat het wel eens cool zou kunnen uitpakken enerzijds, en de concrete uitvoering van het idee anderzijds, is dat ik een terugval krijg. Dat gebeurt, zo merk ik, vaak… Ook vannamiddag als ik een geniaal voorstel opper om te gaan dineren in een nabijgelegen baai die ik op de kaart zag. Ik begin erover na te denken: ‘wie weet is het geen goed idee?’, ‘gaat het wel de moeite waard zijn?’ (schrik voor het onbekende),‘gaat het pad wel begaanbaar zijn?, niet te steil?’ (angst voor de uitvoering zelf), ‘gaat het wel zijn zoals ik in gedachte heb? Gaat mijn partner het wel tof vinden? (allemaal gedachten met betrekking tot teleurstelling) en ‘Wat moeten we allemaal nog doen?’ (Ineens die inslag van luiheid), ‘Gaat het wel lukken in het tijdspanne?’ ‘Gaat het niet te vlug donker zijn?’ Enzovoort… Ik geraak dan in een denkmodus… Mijn lieve partner voelt dit en vraagt wat er scheelt, ‘niets’ is mijn antwoord, maar dat masker valt gauw af en beken dat ik die gedachten heb. Hij zegt ‘Liefje, het is een goed idee, je weet niet wat je gaat tegenkomen, maar dat is nu net het avontuur, als je het niet doet, weet je het niet’…
En dus zetten we voorbereidingen door nadat ik gedeeld heb wat er dan allemaal moet gebeuren: rugzakje pakken, eten voorbereiden, kooksetje mee en gaan…
Wel, de baai stelt ons niet teleur vandaag, de route ernaartoe ook niet 😉 … Op de plek die we na een steile klim, een mooi uitzicht op de haven van Picton en een afdaling naar de baai bereiken, maken we het avondeten klaar, genieten we van de natuurgeluiden (de golven, de krekels, vogels en het waaien van de wind door de bomen). We laten ons de noodles-kippensoep goed smaken en blikken terug op de dag.
We wandelen terug naar de jachthaven van het stadje waar we verblijven en zijn dankbaar voor alle keuzes die we maakten. We zien dat we ook met elkaar kunnen praten, dat we elkaar kunnen vinden in meningen, zelfs als deze van elkaar verschillen, zelfs dat kan. Er gaat veel in ons om en we kunnen veel delen met elkaar. We zijn ontzettend blij met de dag. Dankbaar voor alle inzichten die we kregen en dat we genoten van van het gewone, van het zijn. Yes, there is something special about ‘the rock’, ‘the flower’, just those ordinary things to enjoy.
Wie trouwens de voornoemde film nog niet heeft gezien: kijken! Hij staat gratis op YouTube. Vol wijsheden als je ervoor open staat.
Life is only three rules
1. Paradox: “life is a mystery, don’t waste time to figure it out”
2. Humor: “keep a sense of humor, specially about yourself, that’s a strength beyond measure”
3. Change: “knows that nothing stays the same”
Hier kan nog wel een quote uit peaceful warrior bij: “there’s never nothing going on”…