Een blik op mijn leven met Mark
Ik had echt moeite om die medicatie niet te nemen… de pijn nam exponentieel toe en tegen 17u in de namiddag was mijn ‘deze pijn is nog te verdragen’-batterij leeg. Niets anders kon ik dan gaan liggen, biddend dat ik vlug in slaap zou vallen, de knagende en zo oncomfortabele pijn niet of althans minder te moeten voelen… Dat lukte.
Toen ik wakker werd was het 23u. Ik bedacht me dat ik eigenlijk van geluk mag spreken, dat ik die pijn maar één keer per maand een dag of maximum anderhalve dag moet voelen. Ik wou bijna ‘mag voelen’, maar dat vind ik misschien wel een brug te ver. De menstruatiepijn was al een stuk minder, nog aanwezig, maar draaglijk.
Waarom van geluk spreken? Omdat er mensen zijn die élke dag met pijn moeten leven, een zoektocht moeten ondergaan om ermee om te gaan, élke dag. Mannekes, ik zou niet weten of ik daar wel voor gemaakt ben. Maar wat als je geen keuze hebt. Geen mogelijkheid om op een on/off-knop te drukken, even weg van de ondraaglijkheid te gaan? ‘Dan word je toch helemaal gek’ is je antwoord misschien. Ja, wel inderdaad… En toch moet je…
Mijn gedachten en empathie gingen naar Mark. Je zou kunnen zeggen dat hij ook elke dag pijn heeft. In een interview van Medcircle hoorde ik de verwoording “People with BPD (borderline personality disorder) don’t want to be dead but they also don’t want to be alive”… (*) Misschien is dat wel een korte samenvatting, maar het impliceert wel de pijn/gevoel (niet fysiek, maar wel mentaal) waarmee hij dag in dag uit mee te maken heeft. Elke nieuwe dag is een opstaan, een niet weten wat de dag zal brengen. Soms wou ik dat ik een moment kon ruilen met hem of alleszins een stuk van de last die hij moet dragen mee kan overnemen. Helaas lukt dat niet. Tegelijkertijd kan ik wel hem ondersteunen, hem proberen te begrijpen, verder te kijken dan de fysieke uitingen van de BPD en ook dit te delen, een stukje handleiding over Mark, uit liefde en met een open mind, voor begrip en zodat andere mensen het beter kunnen begrijpen en kaderen. Want misschien ben je in het verleden in contact gekomen met Mark. Misschien positief en daarna negatief? Misschien was het verwarrend en wou je daarna niets meer met hem te maken hebben? Ik laat bij deze weten dat ik dat kan begrijpen. Mijn doel: empathie creëren, bewustzijn vergroten en het stigma mee opheffen rond mentale gezonheid en zo een poging om het leven en de ontmoetingen met Mark meer te kunnen kaderen.
Mark Verdonschot… wie kent hem niet? Mogelijk veel mensen, maar wie met hem in contact is gekomen, zal een indruk hebben gekregen, in welke zin dan ook. Zijn enthousiasme en passie, zijn humor, zijn gedrevenheid en liefde om mensen te helpen, of misschien ook zijn motivatie en (Hollandse) directheid, hooggevoeligheid of zelfs zijn felheid en agressieve toon? Want al het voorgaande is Mark…
In zijn leven heeft hij al heel wat te verduren gekregen. En tot op de dag van vandaag is het leven voor hem een opdracht, continu kampen met de uitdagingen die hem voor de voeten worden gelegd, omgaan met borderline personality disorder (BPD) en al de pro’s en con’s die daarmee gepaard gaan. Emoties reguleren en omgaan met prikkels is de grootste uitdaging. Vaak is het of helemaal geweldig, of helemaal ‘zwart’. Of zit dat duiveltje op zijn schouder die ervoor zorgt dat hij niet meer kan filteren… Maar het is ook omgaan met de schade die zijn gedrag (van BPD) maakt, fysiek en mentaal, persoonlijk en interpersoonlijk. Relaties lijden eronder… en daardoor ook zijn zelfbeeld, eigenwaarde.
Uiteindelijk wil hij wat iedereen op deze aardkloot wil: ‘van betekenis zijn’
Iets meer dan 2 jaar ben ik nu met hem samen en heb, letterlijk en figuurlijk, lief en leed met hem gedeeld. Refererend naar het begin van mijn mail, misschien was je niet op de hoogte van BPD, tegelijkertijd kan het een verklaring geven van de intensiteit van je ontmoeting en indruk van Mark? Ik kan jullie zeggen: Mark is oprecht iemand met een goed hart, hij zou liever alles weggeven dan dingen krijgen, mensen inspireren dan zelf de aandacht opeisen. Hij wil vooral delen en mensen helpen met hetgeen wat hij heeft meegemaakt/meemaakte. Zelf is hij er ook heel open over: depressie, verslaving, borderline… Geen fan van hokjesdenken, geen fan van medicijnen bokst hij vaak tegen het systeem, ‘de normale gang van zaken’, hoe mensen vaak wel denken en ageren… Tegelijkertijd is zijn geloof en drive voor “Walking is the best medicine” en voor het leven zo sterk dat hij telkens opstaat als hij valt, telkens opnieuw begint als hij zelf slachtoffer is van zijn eigen destructieve gedrag vaak door BPD… Ook al is het imperfect. Ook al is het vaak hartstikke moeilijk. Ook al moet hij eerst door de hel…
Ik leef met hem en ik leef met hem mee. En blijf hem ondersteunen. Want hij verdient het! Misschien heb ik gewoon een eenvoudig verzoek: probeer te kijken naar zijn intenties en zijn pijn waardoor hij vaak niet kan verwoorden wat zijn behoeftes zijn (en neemt de woede het over) en waardoor hij ook de behoeften van zijn medemens op dat moment niet kan zien. Probeer verder te kijken en empathie te tonen ook al begrijp je het niet, ook al is het vaak moeilijk (ook voor mij!) Ikzelf vind dat nog steeds moeilijk… Ikzelf begrijp het vaak niet. Maar ik doe het wel.
Merci voor je begrip en luisterbereidheid, je tijd en aandacht.
Hopelijk is de pijn hiermee ook wat draaglijker of alleszins wat verzacht.
Ps:
De brug van denken naar doen… Weet je nog? De slogan van DeWandelbrug.
Dat heeft nu vorm gekregen in “Walking is the best Medicine”.
Lees er meer over op de website. https://www.walkingisthebestmedicine.life
En geef het medicijn aan anderen: https://www.gofundme.com/f/witbm
Ps2: een stukje Engelse versie ervan lees je in de blog #bemorebee
Ps3: het interview dat ik zag is terug te vinden op YouTube via de link: https://youtu.be/to5qRLRSS7g