Geschenken uit het verleden
Toen ik in gesprek was met een heer die zich afvroeg wat hij moest kopen voor verjaardag van de kleinzoon van zijn vriendin, met wie hij toch een band leek opgebouwd te hebben doch geen bloedverwant te zijn, de kleinzoon, niet de vriendin, want die band bleek niet voor de eeuwigheid vatbaar, was ik verwonderd, misschien toch niet zozeer verbaasd. Weten mensen niet hoe waardevol tijd en aandacht is, in plaats van materialistische zaken. Het heeft geen belang welk geschenk of duur kado er gepresenteerd wordt… al reageert het kind er ogenschijnlijk op zeer korte termijn wel op een manier op waaruit doet vermoeden dat dat wel het belangrijkste op aarde is. En ie naar de grootouder zal trekken met nog meer kado’s, nog meer bankbiljetten, nog meer aandacht kopende acties…
Desalniettemin, ik zei hem dat mijn beste herinneringen aan mijn jeugd voortkwamen uit de dingen en activiteiten die ik samen met mijn meter (de zus van mijn mama) en nonkel (diens echtgenoot, en mijn enige ‘de nonkel’) heb gedaan, en helemaal niet de kado’s. Ik kan me echt oprecht geen geschenken herinneringen, op één kado na dan misschien omdat ik toendertijd nog geen gsm van mijn ouders mocht en ik die dus op die betreffende oudejaarsavond wél van mijn meter kreeg, of tenzij ik er echt langer over nadenk… Nee, mijn herinneringen gaan naar:
- de beschuiten met boter en cacaopoeder die we deelden in de ochtend, de bruine boterhammen met kruidenkaas, die kaas die we thuis niet hadden
- de zaterdagochtenden dat we heel vroeg, vooraleer nog maar iemand van het appartementsblok wakker was, naar buiten slopen om naar ‘De Wezenberg’ (in het Antwerpse een gekend icoon) te gaan zwemmen. Mijn nonkel leerde me niet alleen zwemmen, later gingen we ook, gewapend met snorkel en zwemvliezen, afstanden onder water af te leggen. Van het warme naar het koude diepe bad, het was in die tijd écht een ding, ‘het bad voor de grote kinderen en voor de grote mensen’, wouw, daar mocht ik in, om later naar 3m diepte te duiken, al weet ik niet meer of me dat eigenlijk wel gelukt is, ik herinner me nog dat mijn oren daar behoorlijk van gingen tuiten en ik het niet meteen kon wegslikken…
- de andere zaterdagochtenden, rustiger, met de pit erbij naar de gemeentelijke bibliotheek, om daar te snuisteren in de boekencollectie, waarvan ik toen vond dat ze oneindig was. Ik keerde als volwassenen nog eens terug en vond, nogal oordelend, dat het maar een pietlullige bibliotheek was. Maar herkende nog wel de charme toen ik mijn oordeel opzijzette, de herinnering eer aan doend.
- nog andere zaterdagochtenden waarbij we uren naar een dobber op het water zaten te kijken… in stilte, rond de vijver van het gemeentelijke fort, gebied van het leger, waar je niet zomaar binnen mocht, nee je moest je aanmelden met een speciale kaart. Die had mijn nonkel, ik vond dat zo bijzonder . Kijkend naar de dobber en wanneer die onderging de spanning door je lijf voelen gieren, en zeker als het bleek dat je iets gevangen had, die vis van de haak proberen krijgen zonder dat de mond beschadigd werd, om die vervolgens in een net te gooien, om op het einde weer vrij te laten.
- Rolschaatsen in de fietserstunnel
- Het boek op de bank lezen, die groen met gele gestreepte hoekbank waar je zo lekker in kon wegduiken, en waar je eigenlijk niet uitwilde als het middag was en je naar huis of naar de korfbaltraining moest vertrekken
- De vrijdagavonden dat ik naar Familie of de Honeymoonquiz met Ron Brandsteder kon kijken, of Wedden dat met Jos Brinck, wouw, dat waren nog eens spannende televisieuitzendingen, programma’s die thuis niet werden opgezet. Later werden die vrijdagavonden gewoon late binnenkomers als de korfbaltrainingen op vrijdag werden gezet en die als jongvolwassenen om 20u begonnen, ja dan moest je nog iets drinken, maar toch wilde je dat ‘avondje gaan slapen bij pit en nonkel’ niet overslaan
- Samen handwerk doen met de pit, zij aan haar naaimachine, kledij voor haar dochter makend, ik met mijn eigen projectje, kruisjessteek of origami, of kralenboompjes, of iets anders…
Onvergetelijk. Niet uit te wissen. En onbetaalbaar.
Ik weet uiteindelijk niet of die meneer nou uiteindelijk toch een (duur) kado heeft gekocht, maar ik hoop ook dat ie iets met die kleine heeft ondernomen, iets waar hij met een fijne glimlach en melancholie als ie later groter is, kan op terugkijken.
Toen ik jaren na mijn jeugd deze herinneringen met mijn nonkel deelde, ik geloof dat ik zelfs tot in mijn twintigste levensjaar met de sleepovers ben doorgegaan, gewoon omdat het fijn was bij pit en nonkel, ik over andere dingen kon praten, er naar mij geluisterd werd, verschoot ik er zelfs van dat hij blijkbaar niet zo bewust was dat het zo bij mij was blijven hangen. Dat die activiteiten, van welke hij er ook al een paar was vergeten, zo’n fijne herinneringen hadden voortgebracht. Tuurlijk wel!
Ik hoop dat ieder dat besef mag ervaren. Bewust van het belang van tijd en aandacht, deze kostbaarheden ook met elkaar mogen delen. Want die tijd krijg je niet meer terug. De aandacht kan je misschien nog in andere dingen vinden, maar als ze er niet meer zijn, is kunnen terugblikken op herinneringen het mooiste en waardevolste geschenk dat je in het verleden ooit hebt kunnen krijgen.