Deze blog is een samenstelling van twee dagboeknotities. Twee dagen van gekke gedachten. Twee dagen waarin ik het gevoel had dat enkel het me richten op een goddelijke aanwezigheid enige soelaas kon bieden. Je ventileren naar een ‘devine’ doel is nooit verkeerd, toch? Het bracht in ieder geval wat luchtigheid, dat doet ventilatie 😉 en het neerschrijven op zich was ook een uitlaatklep.
Dit nu delen met mijn leespubliek, geeft een extra dimensie. Waarschijnlijk klinkt het allemaal heftig? Op dat moment voelde dat ook wel zo aan. Dat doen gedachten soms, ze spiegelen je dan een heel andere werkelijkheid voor dan het in feite is. Tegelijkertijd gaat ook dát voorbij. Op zich ook fijn om te weten. En dan komt er rust, ruimte en terug verbinding. Zoals Acda & de Munnik zingen: “oh-oh-oh even rustig ademhalen, het regent net zoals altijd, maar het regent, ja het regent zonnestralen”.
5/4/2020
“De tijd bepaalt wie je ontmoet in je leven. Je hart bepaalt wie je in je leven wil. En je gedrag bepaalt of diegene in je leven blijft.” (Tegeltjeswijsheid Vielvoye)
Ik heb het gevoel tussen twee werelden in te hangen… Of misschien hang ik wel letterlijk tussen twee werelden in… Maar the point is dat ik ervan af wil…
Kwetsbaar en ongemakkelijk zit ik aan het keukenblok in de gehuurde studio in Christchurch, ziel alleen, zielloos ook zo lijkt… In een perfecte wereld ben ik a) of alleen, gelukkig, doe ik mijn ding (werk en hobby) en ben ik er super tevreden mee, want ik hou geen rekening met wat anderen ervan vinden, ben ik mezelf of b) ben ik met iemand samen met wie ik een fantastische relatie hebben waarin we beiden ons dingen doen, super tevreden zijn met hoe het is, geen rekening houdend met wat anderen ervan vinden, we zijn onszelf. Maar geen van de twee werelden is realiteit.
Ik rouw, ik ontken, ik onderdruk, ik onderhandel, ik stel uit, ik ben boos, ik blijf hopen, ik ben depressief, ik ben gerust en tenslotte word ik weer teruggeworpen op mezelf en weer terug naar ons samen. Heen en weer gesleurd tussen mezelf zijn en hervallen in oude patronen, masker op en blij doorgaan…
You can’t controle everything. Zelfs niet de balans vinden tussen self-controle en losing controle… Het leven is geen wetenschap… En voor een ongelovige Thomas die ik wel ben, is geloven een moeilijke zaak… 🙁
Hallo God, ik heb mijn best gedaan, maar misschien ook niet.
Hallo God, straf me, verdrink me,…
Hallo God, vergeef me, wees mild.
6/4/2020
Op het moment dat ik begin te typen achter m’n iPad heb ik een beeld in mijn hoofd, een film, een voorstelling van een voor dit moment ‘perfect’ scenario…
Ik, die zonder woorden in mijn studio in bed ligt, gaan slapen bij gebrek aan iets anders om te doen, tekort aan zinvolle activiteiten voor de dag die gepasseerd is. Hij, die zonder woorden, als in een verrassing, maar een stille verrassing, mijn studio weet te vinden; mij weet te vinden in bed, achter me komt liggen en me vastneemt, liefdevol bij gebrek aan de fut om andere gevoelens in den treuren te herhalen. Wij, die zonder woorden, weten dat dit een afscheid is, één van zwijgen bij gebrek aan nuttigheid om de illusie van ons samen in stand te houden.
Wij, die het goed vinden zo. Zonder woorden weten we het ook wel. We weten dat het nergens meer heen gaat. Hij, zeggende ‘ik heb niks tegen jou’, maar geen woorden heeft om te zeggen ‘ik hou van jou’ omdat de gevoelens ontbreken. Ik, zeggende ‘ik heb ook niks tegen jou’, maar geen woorden heeft om te zeggen ‘ik hou van jou’ omdat de kracht ontbreekt haar naïeve zijn in stand te houden te denken dat wat geweest is, geëerd kan blijven…
Het is goed zo.
Verdriet om wat niet meer is, ja…
Angst voor wat niet meer is, ja…
Boosheid voor wat niet meer is, ja…
Gerustheid voor wat niet meer is, ook…
En berusting.
Want het is goed zo.
Niemand meer om rekening mee te houden, al was dat in een verleden nog wel betekenisvol… Niemand meer om aan te raken, een rilling over het lijf te voelen, al was dat in een verleden hetgeen ons samen nog recht hield… Niemand meer om de meest waanzinnigste teksten tegen uit te spreken, te fluisteren, al werd ik in het verleden niet beschouwd als een spraakwaterval of iemand die haar gevoelens deelde, een introverte, een ijskoude psychopaat, een heks… Niemand meer om tegen te schreeuwen in duivelse dialogen, uit angst, uit een behoefte aan houvast, aandacht en bevestiging, al bracht dat in het verleden eigenlijk al niets op… Niemand meer…
Op het moment dat ik even ophou met typen heb ik geen verklaringen meer, de ruimte om zelf te doen, te falen, te vallen en terug op te staan.
… En zo gaat het in mijn hoofd, verbinding zoekend met mijn hart.
Volgens een studie zouden intelligente mensen moeilijker verbinding kunnen maken met hun gevoel… Soms wou ik dat ik niet zo intelligent was.
Wie ben ik? Wat voel ik? Wat wil ik?
Een huis vol gedachten.
Dat huis grijpt me bij de keel.
Het huis van fluweel
(Naar Kommil Foo)
Hallo God, sta me bij, geef me rust, geef ons rust, laat ons rusten…
Hallo God, geef me kracht, to make up my mind, niet te twijfelen en te (durven) geloven.
Hallo God, schenk me vertrouwen.