Wereldreisironie vervolg
En dan nu de waarheid…
We vertrokken op wereldreis, de deur achter ons dicht trekkend, hopend op nieuwe inzichten, nieuwe ontmoetingen. Een kans om alles los te laten: angst, patronen, oude overtuigingen, trauma’s… Het vooruitzicht van nieuwe landen, van wandelen, gedachten los te laten, bevrijd te zijn van systemen en maatschappelijke beelden.
We vertrokken op wereldreis met onze rugzak, spullen geminimaliseerd, hoopvol, stoer, bereid om alles te geven, buiten de comfortzone te treden. Bereid om te bewegen naar verandering. Prachtige plekken, grave wandelingen, lachen, gieren, brullen. Mooie mensen, hete zon, wondermooie plekken. Humor en relativeren. Bijzondere momenten en veel dankbaarheid.
De waarheid is dat allemaal. Een match made in heaven… Alle mooie plaatjes zijn echt. Tegelijkertijd is het méér dan dat. De realiteit is ruimer dan alleen de mooie plaatjes. En dan gaat het niet alleen om enkele tegenslagen zoals een voetkwetsure, de corona en de onzekerheden hieromtrent, het feit elke dag opnieuw de afwas te moeten doen (ja, die keert ook altijd terug…) of niet kunnen loslaten van al die ‘moetjes’…
De waarheid is meer dan dat…
Het is een illusie geweest te denken dat het vertrekken ook zou betekenen dat je de inhoud van je mentale rugzak ook zou kunnen achterlaten. Dat is minder waar… Je neemt jezelf overal mee: mijn angsten, mijn overtuigingen van wat hoort, van wat normaal is, mijn autistische trekken, mijn controledrang. En Mark wordt ook in een ander land heel hard geprikkeld door mensen, omgeving, meningen. Het trauma wordt niet zomaar verwerkt door ineens aan de andere kant van de wereld te zijn. De borderline stoornis zat ook gewoon nog in de backpack…
Ik wil graag het taboe doorbreken en niet alleen de mooie plaatjes laten zien.
We vertrokken op wereldreis en het was intens, inzichten, oneindige gesprekken voeren, soms ook ruzie en strijd, elkaar niet begrijpen, en dan weer wel. Het was nog altijd geconfronteerd worden met een systeem en mensen (inclusief wijzelf soms, de patronen niet zomaar kunnen losschudden) die vast zitten in maatschappelijke beelden, die anders willen maar denken dat ze niet anders kunnen. Het was vaak moeilijk te zien hoe het leven soms zo simpel kon zijn en vaak ook gecompliceerd wordt door eigen ego, angst, gebrek aan zelfvertrouwen. Het was verbinden het ene moment en totaal uit verbinding geraken het andere moment, de afstand nog nooit zo groot, dan heel intens dichtbij. Die afwisseling van emoties en ervaringen was/is vaak heel vermoeiend.
We vertrokken op wereldreis en leerden mekaar nog beter kennen, ook al zijn we soms nog vreemden van elkaar als we elkaar niet begrijpen. Maar we zijn doorzetters! En we hebben energie! We hebben elk onze reis, Mark en ik, en willen deze graag met jullie delen. De maskers af, kwetsbaar. De mooie plaatjes, maar ook de straffe en emotionele verhalen van een relatie die niet zo evident is, en misschien ook nooit zal zijn.
How to deal with life? Een realiteit voor zovelen, maar hoeveel laten we hiervan zien en horen… Laten jullie ook jullie waarheid zien?