De eerste keer dat ik op een reis écht het gevoel had van huis weg te zijn, het gevoel van niet persé ergens thuis te hoeven horen, maar gewoonweg gelukkig te zijn in de wereld, was op mijn reis naar Zuid-Afrika. Dat was in 2008. Van het moment dat ik geboren ben in 1980 tot dat moment gaan mijn herinneringen, als ik denk aan ‘vakantie’, naar sportkampen en de jaarlijkse ‘we gaan één week op vakantie’-verloven met mijn ouders naar de zee of de Ardennen en één keer naar Bretagne als uitschieter. Meestal was de keuze voor de bestemming ‘safe’, niet té ver van huis waarbij al eens variatie werd gestoken door jaarlijks eens een andere regio uit te kiezen, maar eigenlijk niets uitzonderlijk anders.
Op bepaalde punten in mijn leven vroeg ik me meer en meer af waarom ik me toen toch niet voor die Erasmus-ervaring had ingeschreven, ik die kans om buiten Europa te gaan reizen niet heb gegrepen en zelf ook altijd voor veilige bestemmingen koos… Was het niet omdat we een hond hadden, dan was het alleszins ‘omdat je niet ver moet trekken om op een magische plek te zijn’, en nog meer van die oneliners… Kortom, ik had zelf ook altijd gekozen voor de evidente keuze.
Langzamerhand begon het me door te dringen dat het onbekende dat was wat me tegenhield, in het heden en in het verleden. Tot het moment dat ik die nieuwe liefde vond in 2018 leek alles wel berekend… En toen veranderde dat stukje bij beetje. Het besef dat moed betekende comfort achter te willen laten en in te ruilen voor het onbekende. En dat was wat ik toen deed, op heel veel verschillende vlakken…
De angst om op het einde van mijn leven te zeggen ‘had ik maar…’ was groter dan de angst voor het onbekende, de vrees om het bekende terrein achter te laten.
#WERELDREIS
Een start van een ‘journey’. Mark en ik beslisten aanvankelijk eerst om er een jaar op uit te trekken, 2020 zou dat jaar worden. Maar stilletjes aan evolueerde dat in de droom om langere tijd rond te trekken met wensbestemmingen van Oceanië, Azië, Europa en vervolgens de Verenigde Staten en Canada.
We verkochten niet alleen onze woning, maar ook al onze spullen. Een plan werd gemaakt voor het eerste half jaar met de bedoeling te ontdekken, ervaringen op te doen en op pad te gaan op onbekende paden.
There is no starting or stopping, there is only doing.
Op 31 november 2019 trokken we letterlijk en figuurlijk de deur van een episode achter ons dicht. Een journey… Een reis… voorlopig zonder eindbestemming, maar met de bedoeling vrij te zijn, te ontmoeten, te genieten.
Onder andere via Sienrise op Instagram deelde en deel ik nog steeds #thelittlethings.
#2020
2020 werd het jaar van een wereldreis of toch alleszins het jaar van vrijheid. Vrij van België, vrij van ‘moeten’, vrij van werk.
De op voorhand niet mogelijk te voorspellen lockdown door het COVID-19 virus dat ons in maart op één plek hield in het tweede kwartaal van dat jaar, leidde tot de uitwerking van dit stukje van mezelf op het wereldwijde web. Wanneer deze website online gaat, zitten we in het derde kwartaal van 2020 en kunnen we iets meer rondreizen, maar de wereldreis beperkt zich voorlopig nog tot één land…
Zoals verwacht
loopt alles anders…
Niet alleen op wereldvlak lopen dingen anders dan verwacht, ook tijdens de reis is het continu aanpassen aan de omstandigheden. Terwijl Mark nu de TA trail loopt voor het goede doel, zet ik de reis alleen verder in Nieuw-Zeeland.
En opnieuw geeft de reis me tijd om dit online stukje verder te ontwikkelen. Hier vind je mijn herspenspinsels, mijn verhaal van verandering, mijn creativiteit terug.
Het werd 2021 en het werd 2022. Terwijl Mark in oktober 2021 terug naar Europa reisde om zijn levensmissie om 100.000km te wandelen om bewustzijn rond mentale gezondheid te vergroten voor Walking Is The Best Medicine, zichzelf en om anderen te inspireren (www.walkingisthebestmedicine.life en www.gofundme.com/witbm), bleef Nieuw-Zeeland mijn wereldreislocatie. Ik ontdekte Wwoofing, ontmoette mensen, liep 1/3de van de TA trail, verlegde grenzen en deed dingen die ik nooit voor mogelijk achtte.
#VERANDERING
Ik kwam tot het besef dat ik, ondanks dat ik een geweldige tijd had, dat er toch ook iets ontbrak. Het ontbrak me aan een antwoord op de vraag ‘als je de indruk hebt dat je alles al gezien hebt in dit land en het niet persé spijtig zou vinden het land te moeten verlaten, waarom ben je dan nog hier?’….
Moed… comfort ruilen
voor het ontbekende
Ik had nood aan beweging, niet zozeer de fysieke vorm, maar de mentale. Wederom out of my comfortzone, wederom weg van de angst voor het onbekende, het nieuwe. Op het punt om Azië te gaan ontdekken, stak Covid-19 er weer een stokje tussen. Impulsief besliste ik een nieuwe koers te varen, ééntje waarvan ik ooit gezegd had deze weg nooit meer te zullen inslaan…
En toch deed ik het… in mei 2022 vloog ik terug naar Europa. Met het doel mijn hardnekkige overtuiging (dat als ik terug zou gaan het reizen ten einde zou zijn) het tegendeel te bewijzen. En ik kocht een camper. Het plan was mijn platform Sienrise verder in het Westerse uit te bouwen als een nomade en de vele stukken die ik van het Europese vasteland nog niet had gezien te gaan ontdekken.
Al reizende ervaart men het leven vreemder, overal anders en overal eender
#ZWERFON
Acda & De Munnik zingen “ben je dan held genoeg om terug te gaan naar dat wat je bezat?” Zo voelde het een beetje, maar toch ook niet. Ik bezat niets. Het voelde heel raar terug te komen in België. Alles was anders en toch ook weer niet. Was ik veranderd? Paste ik nog wel in wat ooit mijn thuis genoemd werd?
Het werd best een worsteling, opnieuw een zoeken, soms ook een doelloos rondtrekken en opnieuw mezelf leren kennen. Ik wou terug ergens landen, en ik wist dat dat niet iets te maken had met een plaats, maar met ‘houden van mezelf’ en ‘een zielsverlangen’.
Men zegt dat alles op je pad komt wat je nodig hebt en ik geloof daar heel erg in.
Alles gebeurt met een reden.